από την Μάρθα Πατλάκουτζα
Ο κέρσορας αναβοσβήνει… Η μελωδία από ένα κέλτικο τραγούδι λιγώνει τη σκέψη. Εικόνες αναβοσβήνουν στη μνήμη. Το παρελθόν έχει ξεφτίσει.
Έχεις προχωρήσει πια.
Όλες οι μάχες γύρω σου δε σε αγγίζουν πια. Επιλέγεις. Αφήνεις τους άλλους να μάχονται στον δικό τους μικρόκοσμο για τις δικές τους μικρότητες.
Κάποιοι το λένε σοφία.
Εσύ το αποκαλείς ειρήνη με τους δαίμονές σου.
Έχεις βρει ποιος είσαι. Πλήρωσες το τίμημα. Η ψυχή σου μπορεί πια να σταθεί, να κοιτάξει γύρω και να εκτιμήσει τι αξίζει να παλεύει και τι όχι.
Δεν παίζει πια παιχνίδια εξουσίας. Κανένας δεν μπορεί πια να ορίσει τους κανόνες της δικής σου ζωής. Οι ρόλοι δεν σε αγγίζουν, οι μάσκες είναι ντεμοντέ, τα λόγια λίγα και μετρημένα. Οι σιωπές άφθονες και λαλίλαστες.
Έχεις πια δύναμη να πεις όχι σε κάθε είδους λεκτική κακοποίηση.
Οι άνθρωποι κινούνται σαν δορυφόροι γύρω σου. Τους βλέπεις, ξέρεις πως υπάρχουν εκεί. Δεν σε αγγίζουν πια. Περιστρέφονται, αλλάζουν όψη. Τη μια μέρα και την άλλη νύχτα.
Τον ήλιο που θα φωτίσει τη δική σου ψυχή τον επιλέγεις προσεχτικά. Τον δοκιμάζεις, σε δοκιμάζει. Το φως μπορεί να σε κάψει ή μπορεί να σου δείξει τον δρόμο για την αλήθεια της φιλίας.
Η ζωή είναι στιγμές.
Υ.Γ
Αφιερωμένο στην Εβίτα.
