#illusionskiller Γιώργος Παρασκευόπουλος
Η είδηση κυκλοφορεί και στην αρχή νομίζουμε πως ήρθε πρόωρα η Πρωταπριλιά!
“Τα βιβλία του Ίαν Φλέμινγκ, συγγραφέα των βιβλίων με ήρωα το Τζέϊμς Μπόντ, θα ξαναγραφούν με γνώμονα να μην ενοχληθούν οι σύγχρονοι αναγνώστες από φυλετικές, ή σεξιστικές αναφορές που γίνονται στα εν λόγω βιβλία”!!
Αμέσως, η πρώτη σκέψη είναι πως αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν τουλάχιστον αστείο!
Όμως, δεν είναι αστείο! Είναι αλήθεια!
Οι μέρες περνούν και η είδηση αναπαράγεται, από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σα να μη θέλουν και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι να πιστέψουν πως πρόκειται για αλήθεια!
Όντως! Τα εν λόγω βιβλία θα ξαναγραφούν!
Τι κι αν έχουν περάσει έξι δεκαετίες από το θάνατο του συγκεκριμένου συγγραφέα!
Τι κι αν τα βιβλία του αναφέρονται σε συγκεκριμένες εποχές, τις εποχές που συγγράφηκαν και σε ήθη και έθιμα εκείνων των εποχών;!
Μήπως, με την ίδια λογική, να ξαναγράψουμε όλα τα βιβλία των κλασικών λογοτεχνών, όπως του Εμίλ Ζολά, του Ντίκενς και όλων των υπολοίπων;!
Μήπως τα βιβλία εκτός των άλλων, δεν είναι και μια καταγραφή του κοινωνικού περιβάλλοντος της εποχής που γράφτηκαν, ή αναφέρονται;!
Μέχρι που μια σκέψη έρχεται στο ταραγμένο σου μυαλό!
Μήπως η συγκεκριμένη απόφαση είναι άλλη μία από τις πολλές ενδείξεις, που δείχνουν πως κινήματα δικαιωματιστών, με γνωστότερο το φεμινιστικό κίνημα, έχουν εκφυλιστεί και ψάχνουν εναγωνίως λόγο ύπαρξης, κυνηγώντας φυλετικούς και σεξιστικούς δράκους σε βιβλία άλλων εποχών;!
Το μυαλό σου ταξιδεύει και θυμάται τις γιαγιάδες σου!
Η μία χήρεψε στα τέλη της δεκαετίας του 1940, με τρία μωρά παιδιά στην αγκαλιά!
Πάλεψε με νύχια και με δόντια στην άγρια μεταπολεμική και εμφυλιακή Αθήνα της εποχής και κατάφερε να σταθεί στα πόδια της και να δώσει σωστές βάσεις και στα τρία της παιδιά.
Η άλλη, η πειραιώτισσα, δε κώλωσε να χωρίσει το καλοβαλμένο φραγκάτο σύζυγο της και παππού σου στις άγριες και άκρως επικριτικές εποχές των αρχών της δεκαετίας του 1950, να αφήσει το αρχοντικό με τις καμαριέρες και παραδουλεύτρες και να πάρει τα δύο της παιδιά, να μένει σε καμαράκια μιά σταλιά, να ξενοδουλεύει σε σπίτια, καθαριστήρια και ραφτάδικα, παλεύοντας και καταφέρνοντας να διατηρήσει ακέραια την αξιοπρέπεια της!
Τη θυμάσαι τη γιαγιά σου τη πειραιώτισσα να σου λέει, “χωρίς αξιοπρέπεια παιδάκι μου, ο άνθρωπος είναι ένας μαλάκας σκέτος!”
Έζησε μέχρι το τέλος της μετρημένα μεν, αλλά με αγάπη και αξιοπρέπεια. Εκτός από το μεγάλο της γιό, που στάθηκε άκρως ανεπαρκής και λίγος στο τέλος της μάνας του!
Αλλά αυτό σε άλλο κείμενο..
Φέρνεις λοιπόν στη μνήμη σου αυτές τις δύο δυνατές γυναίκες, που είχαν ζήσει, εκτός των άλλων, σε πολέμους και καταστροφές, έχοντας μεταξύ τους ένα κοινό σημείο.
Την απέχθεια τους προς τις φεμινίστριες!
Οι φεμινίστριες λοιπόν! Ο φεμινισμός!
Το Φεμινιστικό Κίνημα..
Ένα κίνημα που ξεκίνησε δυναμικά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, διεκδικώντας ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες.
Η κυρίαρχη πεποίθηση μεταξύ ανδρών και γυναικών εως τότε ήταν πως, οι γυναίκες δε κάνουν για βαριές δουλειές, δε διαθέτουν την απαιτούμενη αντίληψη να ασχοληθούν με τη πολιτική και με τα κοινά εν γένει και δε μπορούν να οργανώσουν και διαχειριστούν τα οικονομικά του σπιτιού, πόσο μάλλον του κράτους!
Οι γυναίκες, πίστευαν τότε, κάνουν μόνο για το σπίτι, να φροντίζουν το νοικοκυριό, τον άντρα τους και τα παιδιά τους.
Επίσης, οι γυναίκες της υψηλής κοινωνίας “δικαιούνταν” να είναι καλλιεργημένες, ακόμα και να είναι συγγραφείς βιβλίων και μέχρι εκεί!
Αυτό λοιπόν, αυτή τη νοοτροπία κλήθηκε να αλλάξει το φεμινιστικό κίνημα.
Τα πρώτα χρόνια, ακόμα και τις πρώτες δεκαετίες, βρήκε σθεναρή αντίσταση από τη κοινωνία.
Όχι μόνο από τους άντρες, τα “προνόμια” των οποίων διακυβεύονταν, αλλά και από τη πλειοψηφία των γυναικών της εποχής, που ήταν επίσης βαθύτατα πεπεισμένες πως η μέχρι τότε περί των δύο φύλων άποψη, ήταν η σωστή!
Ο αγώνας των φεμινιστριών και του κινήματος του, ήταν στο να πείσουν τις γυναίκες πως τους αξίζει μία θέση δίπλα στους άνδρες και όχι πίσω τους!
Σε κάθε περίπτωση, τουλάχιστον να έχουν οι γυναίκες την επιλογή αν θέλουν να είναι κλεισμένες στο σπίτι, ή να εργάζονται και να είναι οικονομικά αυτόνομες, μη εξαρτώμενες από τους άντρες συζύγους ή πατεράδες τους!
Την επιλογή!
Κάπως έτσι, με αγώνες, διαδηλώσεις, πορείες, που πολλές φορές κατέληγαν να γίνονται βίαιες, ακόμα και με τη θυσία ζωών αγωνιστών φεμινιστριών, έγιναν μικρά δειλά βήματα υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης!
Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο! Η χειραφέτηση!
Το δικαίωμα δηλαδή ενός ανθρώπου, άντρα ή γυναίκας, να επιλέξει πως θα πορευτεί στη ζωή του..
Μέχρι που φτάνουμε στα μέσα της δεκαετίας του 1910.
Την εποχή που ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος!
Ο Μεγάλος Πόλεμος άρχισε το 1914 και έληξε το 1918.
Ήταν ο πρώτος άκρως βιομηχανικός πόλεμος.
Η έκβαση του πολέμου κρίθηκε κυρίως από την ικανότητα των αντιμαχόμενων πλευρών να κατασκευάζουν όπλα, αναπληρώνοντας τις απώλειες στα πεδία των μαχών σε πολεμικό υλικό.
Εκεί κρίθηκε, στο μεγαλύτερο του μέρος ο πόλεμος! Όχι τόσο σε στρατηγικές ικανότητες και σχεδιασμούς, αλλά στο κατά πόσο αποδοτικά ήταν τα πολεμικά εργοστάσια των αντιπάλων!
Τα εργοστάσια τα οποία τα δούλευαν….. γυναίκες ως επι το πλείστον!!
Οι άντρες σκοτώνονταν κατά εκατομμύρια στα χαρακώματα και λοιπά πεδία των μαχών και οι γυναίκες έμειναν πίσω στα σπίτια.
Για πρώτη, ίσως, φορά στην ιστορία τόσα εκατομμύρια γυναίκες, μανάδες, σύζυγοι, θυγατέρες, έμειναν πίσω, μακριά από τα πεδία των μαχών και όχι μόνο φρόντιζαν τα νοικοκυριά τους, αλλά έφερναν και τα λεφτά στο σπίτι, από την εργασία τους στα εργοστάσια και λοιπές εργασίες, μιάς και οι άντρες έλειπαν στο πόλεμο!
ήταν η εποχή που υπήρξε τεράστια λειψανδρία και με αυτό το βίαιο τρόπο οι γυναίκες θέλοντας και μη, κατάλαβαν και κατανόησαν πως μπορούν να κάνουν ότι και οι άντρες!
Ο στόχος λοιπόν του Φεμινιστικού Κινήματος και των φεμινιστριών εν γένει, εκπληρώθηκε απόλυτα!
Οι γυναίκες επιτέλους ξεπέρασαν και τις δικές τους αγκυλώσεις και είδαν πως τα καταφέρνουν μία χαρά και χωρίς τους άντρες!
Αυτό ακριβώς συνέβη!
Με τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, ακολούθησε μία μεγάλη περίοδος ελευθεριότητας και εξαλλοσύνης!
Με πρωτοβουλία, ακόμα και καθοδήγηση των γυναικών!
Οι άντρες που επέστρεφαν σπίτια τους μετά το πόλεμο, όσοι τέλος πάντων επιβίωσαν, είδαν μία άκρως διαφορετική κατάσταση και συμπεριφορά των γυναικών, από αυτή που ήξεραν φεύγοντας για το Μέτωπο!
Δεν άργησαν να αποδεχτούν την αλλαγή, μιάς και δεν είχαν άλλη επιλογή!
Ήταν η περίοδος που αργότερα έγινε γνωστή ως “Μεσοπόλεμος”.
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα πράγματα ήταν ακόμα πιό έντονα!
Οι γυναίκες όχι μόνο έκαναν τη πολεμική βιομηχανία να δουλέψει “ρολόϊ”, αλλά σε πολλές περιπτώσεις πήγαν πολλά βήματα παραπέρα κάνοντας πρωτοποριακές εφευρέσεις και επινοώντας μεθόδους παραγωγής, δείχνοντας στη πράξη, για άλλη μία φορά, πως δε διαφέρουν σε τίποτα από τους άντρες!
Ο πάλαι ποτέ στόχος των φεμινιστριών λοιπόν, όχι μόνο είχε επιτευχθεί από το πρώτο πόλεμο, αλλά στο δεύτερο εμπεδώθηκε κιόλας!
Κάπου εδώ φαίνεται πως άρχισε να χάνεται η μπάλα, μιάς και το εν λόγω κίνημα έψαχνε λόγο ύπαρξης.
Αργότερα ακολούθησε η δεκαετία του 1960 με τη “Σεξουαλική Επανάσταση”, η οποία ήρθε το 1960 με τη μορφή του αντισυλληπτικού χαπιού, δίνοντας στις γυναίκες το δικαίωμα να απολαμβάνουν τον έρωτα και το σεξ χωρίς το φόβο ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και κάπως έτσι έπεσε και το τελευταίο μικρό εμπόδιο που είχε μείνει για την απόλυτη και άνευ όρων και αστερίσκων ολοκλήρωση της γυναικείας χειραφέτησης!
Κάπου εκεί, ίσως το Φεμινιστικό Κίνημα να έχασε το λόγο ύπαρξης του.
Μιλάμε για χειραφέτηση. Όχι για ισότητα..
Ισότητα μεταξύ των δύο φύλων δεν υπάρχει.
Η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών και σακατεμένων στους πολέμους, είναι άντρες!
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανά το κόσμο φυλακισμένων είναι επίσης άντρες!
Η συντριπτική πλειοψηφία θανάτων λόγω ασθενειών που συνδέονται με το άγχος, είναι επίσης άντρες..
Δεν υπάρχει ισότητα μεταξύ των δύο φύλων και μάλλον δε θα υπάρξει ποτέ..
Μέχρι λοιπόν το Φεμινιστικό Κίνημα να καταλάβει και κατανοήσει πως….. πέτυχε τους στόχους του, εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα (!!!), θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με γελοιότητες όπως η απόφαση για επαναγραφή των βιβλίων το Φλέμινγκ.
Υπομονή..
